Dalat naar Hoi An

Terug naar Rusland

Na een korte stop aan de supermarkt voor overheerlijke chocoladekoeken en een andere korte stop bij een mecanicien om een olielekje te verhelpen gaan we terug de baan op. Eens we Dalat buiten zijn gereden moeten we eerst nog meer bergop alvorens we terug beginnen afdalen tot zeeniveau. Deze spectaculaire rit is een van de mooiste die Vietnam te bieden heeft, dus we keken er al twee dagen naar uit.

Helaas, net als op de heenweg naar Dalat strooit het weer roet in het eten. We zijn nog niet aan de afdaling begonnen of we rijden een dikke mist binnen die niet opklaart tot we al weer vijfhonderd meter gedaald zijn. Heel veel van deze mooie route krijgen we dus niet te zien. Af en toe horen we een waterval stromen, maar als die zich niet binnen een straal van 15 meter bevindt krijgen we hem niet te zien. Nog een vijfhonderdtal meter lager schuilen we nogmaals voor een regenbui om tenslotte toch droog Nha Trang binnen te rijden.

Of moeten we zeggen, Rusland binnenrijden? In deze stad aan zee lopen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid meer Russen rond dan Vietnamezen. Opschriften op winkels en restaurants zijn in het Russisch, menu’s staan vol met cyrillisch geschrift. Gelukkig zijn wij in dit alles getraind vorig jaar; ons Russisch is ondertussen een beetje roestig, maar nog steeds beter dan ons Vietnamees.

De stereotiepe vervelende Russische toeristen zijn hier gelukkig niet te vinden. Op internet vonden we verschillende onaangename verhalen over het bezoeken van Nha Trang, maar die dateren waarschijnlijk van enkele jaren terug. Op het strand en op straat is alles proper, het blijft er overal rustig en het is er een stuk aangenamer qua weer dan boven in de bergen. Het valt allemaal zelfs zo goed mee dat we uiteindelijk een nachtje extra aan ons verblijf breien. Eigenlijk geen grote verassing, we waren nu eenmaal graag in Rusland ook.

Het vreemde dorpje

Ons verkwikkende verblijf aan zee heeft onze batterijen weer volledig opgeladen en dat kan geen kwaad, want het is niet minder dan 540 kilometer alvorens we in Hoi An zijn. Dit doen we uiteraard in twee ritten, met een tussenstop in Quy Nhon. We lazen ergens dat ‘National Route 1A’ (de snelweg die volledig van noord naar zuid loopt) een saaie, drukke manier is om ergens te geraken, dus nemen we enkele alternatieve routes onderweg. Onze zorgen blijken nochtans ongegrond, want hoewel onze alternatieve routes inderdaad grandioze, verkeerloze stukken asfalt zijn langs een schitterende rotskust, moet de 1A niet veel onderdoen. Inderdaad wat drukker, maar de zee die we bijna constant aan onze rechterkant hebben is even azuurblauw.

Onze overnachting in Quy Nhon is splinternieuw, proper en spotgoedkoop. Niets op aan te merken dus, maar over het plaatsje waarin onze accommodatie ligt, valt wel wat te schrijven. Omdat we iets geboekt hebben zoveel mogelijk naar het noorden – bijna twintig kilometer buiten het stadscentrum – slapen we in een klein gehucht genaamd Xuong Ly, dat een enorm vreemde indruk op ons maakt. De sfeer is er heel moeilijk te beschrijven, maar we proberen het toch even. De beste benaderingen die we op papier krijgen zijn de volgende: “Een dorp waarin het lijkt alsof alle inwoners tijden geleden zijn gevlucht en jarenlang verlaten is geweest, maar nu alle inwoners toch onlangs zijn teruggekeerd, doch nog niet allemaal”. Poging twee: “Een dorp dat al decennia afgesloten is van de buitenwereld, terwijl de buitenwereld ondertussen volledig is verwoest door een of andere nucleaire oorlog maar de inwoners van het dorp zijn hiervan niet op de hoogte”. Enfin, die indruk krijgen wij toch.

Het vreemde gehuchtje laten we voor dag en dauw reeds achter ons, want we hebben driehonderd kilometer af te leggen tot Hoi An. Een héél wat minder leuke rit; de eerste honderd kilometer leggen we af door een mooie omgeving maar op slechte wegen, de volgende tweehonderd via de 1A die op dit traject wel degelijk oersaai en enorm druk is. We krijgen onderweg dan ook nog panne omdat we de olie niet tijdig hebben ververst en we hebben een klein accidentje met Billy. Aan één kilometer per uur schuiven we in een stilstaande file uit in het grind. Onze trekrugzakken voorkomen alle materiële schade, maar Loulou verbrandt haar been redelijk zwaar.

Eerst water en de rest komt later, zeggen ze dan. We voegen de daad bij het woord en koelen en spoelen de wonde van Loulou zo goed en kwaad als mogelijk. “De rest” is gewoon meer saaie autostrade tot we net voor zonsondergang eindelijk Hoi An binnenrijden. Wat een rit.

Aanraders

• Nha Trang

• Picknicken op het strand.

• Quy Nhon

• Indien je ook al brommerend door Vietnam reist en hier een tussenstop moet maken, verblijf dan bij Hoang Mai Guesthouse even ten noorden van de stad.

Opvallend

• Krokodil is een populair gerecht in de Nha Trangse restaurants. We zien enkele van deze geschubde reptielen aan het spit draaien tijdens onze avondlijke wandelingen.